Urodził się 8 marca 1822 roku w Zadusznikach w rodzinie ormiańskiej szlachty herbu Łada. Młodość spędził w Rzeszowie, gdzie uczęszczał do gimnazjum. Po śmierci ojca, zmuszony był porzucić naukę i podjąć pracę. Rozpoczął ją jako pomocnik aptekarza w Łańcucie. Już wtedy wykazywał ogromne zainteresowanie chemią i farmacją.
Jako młody człowiek zaangażował się również w działalność niepodległościową. Współpracował z Konfederacją Powszechną Narodu Polskiego i Edwardem Dembowskim. Za udział w konspiracji trafił do aresztu, ale po dwóch latach odzyskał wolność i rozpoczął studia farmaceutyczne w Krakowie. W 1852 r. uzyskał tytuł magistra.
Przełom nastąpił w 1853 roku, kiedy Łukasiewicz, pracując w aptece Piotra Mikolascha we Lwowie, rozpoczął badania nad destylowaną ropą naftową. Wkrótce udało mu się uzyskać dobrze oczyszczoną frakcję – naftę, która okazała się niezwykle efektywnym źródłem światła. W tym samym roku skonstruował pierwszą na świecie lampę naftową.
Jej praktyczne zastosowanie miało miejsce 31 lipca 1853 roku podczas nocnej operacji w szpitalu we Lwowie. Dzięki jasnemu światłu lampy chirurg mógł przeprowadzić zabieg w komfortowych warunkach. Wydarzenie to zapoczątkowało nową erę w historii medycyny i oświetlenia.
Dzięki temu wydarzeniu polski wynalazca osiągnął niebywały sukces. W celu rozwinięcia produkcji ropy naftowej przeniósł się w okolice Gorlic. W 1854 r. w Bóbrce koło Krosna razem z Tytusem Trzcielskim założył pierwszą na świecie kopalnię tego surowca. Potem zbudował również destylarnię oraz rafinerię. Oprócz nafty Łukaszewicz otrzymywał z ropy także smary, oleje do maszyn, parafinę i asfalt. W 1877 r. odbył się we Lwowie pierwszy Kongres Naftowy. Założono też Towarzystwo Naftowe w Gorlicach. Z inicjatywy wynalazcy uchwalono również ustawę o górnictwie naftowym.
Dziś imię Ignacego Łukasiewicza noszą szkoły, ulice i instytucje w całej Polsce. Jego lampa naftowa stała się symbolem światła, postępu i polskiej myśli technicznej.
Źródło: Muzeum Historii Polski