W opinii Departamentu Prawnego Ministerstwa Środowiska , Ustawa z 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (t.j. DzU z 2013 r. poz. 1226, z późn. zm.) nie reguluje sposobu postępowania w incydentalnych przypadkach przebywania zwierząt w mieście, a zastosowanie w takich sytuacjach powinny znaleźć przepisy Ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. DzU z 2013 r. poz. 594, z późn. zm. – u.s.g.). W opinii czytamy: „art. 7 ust. 1 pkt 14 u.s.g. stanowi, że zadania własne gminy obejmują w szczególności sprawy porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli. Przebywanie dzikich zwierząt w mieście niewątpliwie może powodować naruszenia porządku publicznego oraz zagrożenie bezpieczeństwa obywateli ze względu na możliwość niszczenia przez te zwierzęta mienia, urządzeń produkcyjnych bądź użyteczności publicznej, wtargnięcia na obszar, na którym odbywa się ruch drogowy, lub w skrajnych przypadkach ze względu na możliwość zaatakowania przez nie ludzi i zwierząt gospodarskich i domowych”.
Autorzy opinii stwierdzili, że w ww. sytuacjach to właśnie art. 7 ust. 1 pkt 14 u.s.g. stanowi podstawę upoważniającą gminę do podejmowania działań mających na celu przywrócenie porządku publicznego lub zapewnienie bezpieczeństwa obywatelom. Mogą one polegać m.in. na schwytaniu zwierzęcia i przewiezieniu go w bezpieczne miejsce, przy czym miejsce docelowego wypuszczenia zwierząt łownych powinno zostać określone, zgodnie z art. 11 ust. 3 Prawa łowieckiego.
Przedstawiony pogląd Ministerstwa Środowiska spotkał się ze stosunkowo dużym uznaniem i był wielokrotnie powielany. Wobec powyższego, przyjmuje się, że gmina – działająca poprzez swój organ wykonawczy – jest podmiotem odpowiedzialnym za inicjowanie działań interwencyjnych w sytuacji incydentalnego pojawienia się dzikiego zwierzęcia poza terenem jego naturalnego bytowania (np. na terenie zabudowanym). Wynika to z faktu, iż samorząd gminny jest odpowiedzialny za wykonywanie zadania związanego zapewnieniem bezpieczeństwa i porządku na swoim terenie. W konsekwencji to na nim będą ciążyły koszty odłowu, odstrzału i transportu dzikich zwierząt występujących w miastach.
Wyjątki od zasady
Pierwszy z nich dotyczy przypadku określonego w art. 45 ust. 3 Prawa łowieckiego, a mianowicie odłowu lub odstrzału zwierzyny, po uzyskaniu zezwolenia starosty, w przypadku szczególnego zagrożenia prawidłowego funkcjonowania obiektów produkcyjnych i użyteczności publicznej. Przepis ten stanowi podstawę prawną do prowadzenia odłowów i odstrzałów zwierząt poza obwodami łowieckimi, w tym na terenach zurbanizowanych. Stosowany jest zwykle w związku ze stałym przebywaniem zwierząt w danej okolicy.
Drugi wyjątek od obowiązku podejmowania przez gminę działań interwencyjnych w sytuacji pojawienia się dzikich zwierząt wynika z Ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (t.j. DzU z 2013 r. poz. 856, z późn. zm.). Zgodnie z jej art. 33a ust. 1, w przypadku gdy zwierzęta stanowią nadzwyczajne zagrożenie dla życia, zdrowia lub gospodarki człowieka, w tym gospodarki łowieckiej, dopuszcza się podjęcie działań mających na celu ograniczenie ich populacji. Z kolei ust. 2 tego artykułu stanowi, że sejmik województwa, po zasięgnięciu opinii regionalnej rady ochrony przyrody, organizacji społecznej, której statutowym celem działania jest ochrona zwierząt, oraz Polskiego Związku Łowieckiego, określi, w drodze uchwały, miejsce, warunki, czas i sposoby ograniczenia populacji zwierząt, o których mowa w ust. 1.
źródło: Starostwo Powiatowe w Suchej Beskidzkiej